لیکاف و جانسون، استعاره را ابزاری شناختی می دانند که بواسطة چیزی متعارف و تجربی، چیزی دیگر را می شناسیم. از نظر آنان استعاره در سراسر زندگی روزمره و نه تنها در زبان، که در اندیشه و عمل ما جاری است و نظام مفهومی معمول ما که در چارچوب آن می اندیشیم و عمل می کنیم، ماهیتی اساساً استعاری دارد. آنان مدّعی اند در نظریه های سنتی، به رابطة استعاره با تفکر توجّه نشده است؛ بلکه فقط به تعابیر زبانی استعاره ها در شعر و ادبیات توجه کرده اند و بین زبان روزمره و زبان ادبی تمایز نهاده اند. از این رو تعریف جدید را در تقابل با استعارة زبانی، استعارة مفهومی نامیدند که دارای ویژگیهای چون یک سویگی نگاشت و اصل تغییر ناپذیری است و به انواعی چون استعاره متعارف و نو و تصویری تقسیم می شود. در این مقاله، نظریة استعاره مفهومی و برخی از تناقضهای درونی آن را نقد کرده ایم که برخی از نتایج عبارتند از: شناخت و فهم استعاری نیست بلکه قیاسی است؛ استعاره مبتنی بر شباهت است و تغییر ناپذیری اصل معتبری نیست.

زمینه و هدف: برای تعیین ویژگیهای نحوی سبک یک نویسنده باید میزان خروج وی از نحو معیار و پایه تبیین شود. نحو معیار، شکل عادی قرار گرفتن اجزای جمله در هر زبان است که خنثی و بدون برجستگی است. بنابراین ازطریق آن به نکته ای درباره ذهن و اندیشۀ نویسنده نمیتوان پی برد؛ اما اگر جایگاه یکی از اجزای جمله نسبت به صورت طبیعی آن، نحو معیار، تغییر کند، از آن در جایگاه نقطه ای برای تأمل سبک شناسیک میتوان بهره برد؛ زیرا بر مبنای نظریۀ تقارن سبک و اندیشه، این دو موضوع همواره در کنار هم قرار دارند و رابطه ای دوسویه میان آنها برقرار است. ساختار صرف و نحو یکی از قلمروهایی است که سبک و شیوۀ بیان هر اثر را مشخص میکند و بر انسجام اثر تأثیر دارد. ساختار جمله ها و چیدمان واژه ها در هر اثر نمایندۀ سبک دستوری و نحوی آن است که در پایان به شناخت و تبیین سبک نویسندۀ آن می انجامد. با توجه به این هدف، برخی ساختهای نحویِ نشان دار بر مبنای نظریه DSL بصورت تطبیقی تحلیل شده تا ضمن نشان دادن جزئیاتی از هنرِ زنانه نگاری این نویسنده در زمینه الگوها و ساختارهای نحوی، به شناخت شگردهای آنها در بازنمایی جایگاه اجتماعی زنان ازطریق ساختارهای نحوی پی برده شود. در میان ساختهایِ نشان دارِ نحوی، بیشتر بر «جابجایی اجزای جمله» و «تغییرات آرایش نحوی» تمرکز شده است. رابین لیکاف بیان میکند اگر واژگان را کنار بگذاریم و به سراغ نحو برویم، درمییابیم بخش زیادی از گفتار زنان به لحاظ «نحوی» نامتعارف است. روش مطالعه: پژوهش حاضر به شیوه تحلیلی-تطبیقی تلاش میکند تا با تکیه بر رویکرد رابین لیکاف نشان دهد که سیمین دانشور بعنوان نویسنده ای که درباره زنان مینویسند، چگونه ساختهای دستوری و نحویِ نشاندارِ مختلف و متنوّع را با ملاحظۀ بافت زبانی و موقعیتی در خدمت القای معنی و پیام موردنظر خویش قرار داده است؟ یافته های تحقیق: یافته های پژوهش نشان میدهد که این نویسنده با خودآگاهی، برخی ساختهای نحوی را بطور معناداری در خدمت القای معنی و جلب توجّه مخاطب قرار داده اند و فرضیه های مدّنظر رابین لیکاف در زمینه تأثیر جایگاه اجتماعی زنان بر الگوهای گفتاری آنها را تأیید کرده اند. زبان فارسی برخلاف سایر زبانها از جمله انگلیسی، ظرفیت بالقوّه بزرگی در زمینه الگوهای نحوی در اختیار کاربران این زبان در حوزه نظم و نثر قرار میدهد. نتیجه گیری: زبان شخصیتهای داستانی زن در دو رمان «جزیره سرگردانی» و «ساربان سرگردان» با پیش بینیهای مدّنظر رابین لیکاف در سطح نحو زبان مطابقت و همخوانی دارد.

در حالی که جانوران دیگر از طریق آواهای آیینی و تکراری، بانگ و یا ادا و اشاره با هم رابطه برقرار می کنند، در انسان ها سامانه های زبان شناختی شکل گرفته که با آنها می توانند تنوعی عملا بی پایان را از اندیشه هایی مستقل و قابل تشخیص از یکدیگر بیان کنند.سوال اصلی این است که «انسان ها این توانایی را چگونه کسب می کنند؟». بی شک ما نباید ریاضیات را به عنوان یک توان ویژه دیگر انسان ها فراموش کنیم، لیکن متاسفانه، من نمی توانم در این فرصت به این امر نیز بپردازم.این مقاله به بررسی ادبیات اختصاص دارد، و هدف آن تلاش در پاسخگویی به پرسش بالاست، و در این مسیر فرضیاتی را مطرح می کند که خود کنجکاوی های تازه ای را در روانشناسی تکاملی برمی انگیزند.مقاله با بررسی ساده ای از سامانه های تشریحی و فیزیولوژیائی مغز آغاز می شود. آن گاه واژگان مربوط به رویکردهای گوناگونی که در این زمینه وجود دارد ارایه می گردد. به عنوان مثال، درست است که دو نیمکره مغز وظایف متفاوتی دارند، ولی چرا با به کار گیری واژه «نیمکره غالب»، یک دسته از این وظایف را نسبت به سایر آنها مهم تر می کنیم؟ دانشمندان بر این باورند که مرکز همه کارکردهای تکلم اعم از دریافت و فهم، ایجاد کلام و نوشتن در نیمکره غالب قرار دارد. آنها هم چنین می گویند که مرکز همه توان های مربوط به موسیقی، درک لهجه ها و کیفیت صدا، واج شناسی و ریاضیات در نیمکره غیر غالب است، و دونیمکره داده هایشان را از طریق جسم پینه ای و رابط های قدامی و خلفی با هم مبادله می کنند. چرا ما برخی از این فعالیت ها را اصلی تر از بقیه می دانیم و مکان آنها را در مغز «غالب» می خوانیم؟مقاله پس از این به مساله کسب و آموختن زبان و مباحث زیر می پردازد: زبان به مثابه یک ساختار، زبان به مثابه یک سامانه سازشی، تکامل زبان. و در این مقطع، نظریه چامسکی به شکل مشروح تری ارایه می شود.آنگاه بحث درباره شباهت های موسیقی و زبان مورد تاکید قرار می گیرد و این امر که موسیقی ممکن است قدیمی تر از زبان تکلمی باشد. هم چنین اشاره ای خواهد شد به تکامل و داروینیسم نو، و نگاهی خواهیم داشت به ریاضیدان هایی در یونان و مصر که تلاش کردند نشان دهند که طبیعت مبنایی شمارشی دارد. و این مفهومی بود که تنها پس از هزار سال نگارگران به آن رسیدند و از آن به عنوان دانش مناظر سه بعدی یا «مناظر و مرایا» در کارهایشان استفاده کردند.مقاله با اشاره ای به نظریه پیاژه که در آن از تفکر انتزاعی به عنوان آخرین مرحله ایجاد هوش یاد می کند، و با نگاهی به پویایی خلاقیت در انسان پیشنهاد می کند که تجدید نظری در نگاه ما به زبان و ذهن ضروری است. و مقاله با نگاهی کوتاه به روانشناسی مرضی پایان می یابد.

زبان اقوام گوناگون، گذشته از نقش تعیین کننده ای که در پیوستگی ملی و فرهنگی و سیاسی آنها دارد، حامل پیام هایی است که در همه فرهنگ ها و زبان ها یکسان یا شبیه است. مثلا آب ماده ای است سیال و شفاف در طبیعت که زندگی جانوران و گیاهان بدان وابسته است، هر چند در هر زبانی نامی دیگر دارد از جمله در انگلیسی Water، در عربی ما، در هندی پانی و در ترکی سو. همه این الفاظ مدلول واحدی دارند. به قول مولانا:اختلاف  خلق از نام اوفتاد                چون به معنی رفت آرام اوفتاد(مثنوی دفتر دوم ، بیت368 )ویا:در معانی قسمت و اعداد نیست           در معنی تجزیه و افراد نیستاتحاد یار با یاران خوشست                  پای معنی گیر صورت سرکشست( همان، دفتر اول، ابیات 682-681) ...

مولانا توجه ویژه ای به مساله زبان داشته است. گفته ها و نظرات وی ضمن آنکه مبتنی بر تجربه ای شخصی در حوزه زبان (شاعری) است، شامل اصول کلی و دریافتهای قابل توجهی است که با برخی تحلیلهای فلاسفه و زبانشناسان و پژوهندگان عرصه دین و عرفان، همانندیهایی دارد. مولانا لفظ را برای القای معنی، همیشه و در همه حال نارسا می داند (لفظ در معنی همیشه نارسان)؛ همچون برخی فلاسفه و متفکران امروز. ضمن آنکه او برای زبان کارکردی دو گانه قایل است: یکی کاشف اندیشه و جان و دیگری پرده پوش اسرار و حقایق درون؛ که این نظر متناقض نما ناشی از تجربه های خود مولاناست. مانند هر عارفی او نیز در جستجوی معنی است و از آنجا که معنی مورد نظر عارف چیزی نیست که در زبان بگنجد، در نهایت به سکوت یا گفتار و بیان تمثیلی و غیرمستقیم (من چو لب گویم لب دریا بود) رو می آورد؛ سکوت و خاموشی را هم گاهی ناشی از پر سخنی می داند (من ز بسیاری گفتارم خمش) و گاهی برای پرهیز از افشای راز (تا که در هر گوش ناید این سخن) و حتی گاهی خاموشی را پرده دری می شمارد (و به ترتیب شاعری خود را توجیه می کند: در خموشی گفت ما اظهر شود) و در مقابل گفتار را پرده پوشی می شمارد (عین اظهار سخن پوشیدن است). ناخرسندی مولانا از زبان و بی اعتمادی نسبت به آن باعث شده است که او در نهایت خواهان رسیدن به مرحله ای باشد که به تعبیر خودش «اندرو بی حرف می روید کلام» و نقطه کمال را در این بداند که سالک، گفتن و شنیدن و حتی بودن را از خود سلب و به «او» نسبت دهد (هم بگو تو، هم تو بشنو هم تو باش).عطف توجه مولانا به عرفان عملی نیز باعث شده هر جا از زبان و کم و کیف آن سخن به میان آمده است، سود و زیان و آثار آن را هم مطرح کند (ای زبان هم آتشی هم خرمنی).

پژوهش حاضر برای بررسی یادگیری توصیف کنندگان اسم در زبان آموزان عربی بعنوان زبان سوم صورت گرفت؛ بدین منظور 32 زبان آموز سطح متوسط انگلیسی بعنوان زبان دوم که زبان اولشان فارسی بود انتخاب شدند و از آزمون شامل آزمون قضاوت دستوری و آزمون ترجمه جهت بررسی جایگاه و تطابق توصیف کنندگان اسم در زبان عربی استفاده شدند. پس از تحلیل داده ها، نتایج بدست آمده به وسیله نرم افزار آماری، نشان داده شد که ساختار مورد نظر بیشتر از زبان دوم تا از زبان اول و یا معجونی از زبان اول و دوم به زبان سوم منتقل می شود و زبان دوم نقش عمده ای در فراگیری این ساختار ایفا می کند. مقاله حاضر نقش زبان های از قبل آموخته شده را در فراگیری زبان سوم بررسی می کند. نتایج تحقیقات محققان، انتقال دانش زبانی را از زبان اول، زبان دوم و یا مخلوطی از دانش زبانی اول و دوم به زبان سوم می دانند. اهمیت فوق العاده ی این مطالعه به خاطر مسائل تئوری و آموزشی آن است.

یکی از وجوه اعجاز قرآن کریم، اعجاز بیانی می باشد که نشان دهنده نقش برجسته زبان در انتقال مفاهیم است و در همین راستا، بعد از نزول قرآن کریم، علم المعانی در دانش بلاغت سنتی با هدف تبیین وجوه این اعجاز به وجود آمد. بدیهی است توجه به انتظام عناصر زبانی با توجه به معیارهایی چون اغراض گوینده و مقتضای حال در این تبیین نقشی اساسی داشته است. شایان بیان است که معیارهای یاد شده در دستور زبان شناختی نیز مورد توجه می باشند و در همین راستا، اصطلاح «کانون معنایی» به جنبه هایی ویژه از صحنه اطلاق می شود که به وسیله کاربست متنوع عناصر دستور زبان، بنا به مقتضای حال، برجسته شده و تنظیم می شود. درخور بیان است که زبان قرآن کریم دارای عالی ترین ظرفیت های معناسازی است. از این رو، کاربست مدل تحلیل پیشنهادی لانگاکر، مبتنی بر پارامترهای انتخاب، چشم انداز و انتزاع با هدف تبیین فرآیندی که در خلال آن، کانون های معنایی مؤثر تولید شده است، مناسب می باشد. از این رو، سوره مبارکه یوسف (ع) که مبتنی بر فضای داستان بوده و طیفی متنوع از دیالوگ ها را دارا می باشد، برای تحلیل انتخاب شده است. این جستار از نوع کیفی بوده، از رهگذر مطالعه منابع کتابخانه ای و با تکیه بر شیوه های توصیفی-تحلیلی به رشته نگارش درآمده است. نتایج به دست آمده بیان گر آن است که تفصیل ویژگی غالب سوره می باشد، پربسامدترین حوزه های دخیل در فرآیند انتخاب مبتنی بر فضا و عاطفه شکل گرفته اند، برادران حضرت یوسف (ع)پربسامدترین کنش پذیران بوده و همچنین شخصیت های داستان و جایگاهشان با استفاده از شگرد چشم انداز عینی شده است.